എവിടെ നിന്നോ എനിയ്ക്കെപ്പോഴോ കിട്ടിയ ചിന്ത..(ഭഗവദ് ഗീതയിൽ നിന്നാണെന്നു തോന്നുന്നു) ...."ജീവിതത്തിന്റെ ഓരോ വഴിത്തിരിവിലും, ഹിതപ്രകാരം നമ്മൾ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നതാണ് നാം സഞ്ചരിയ്ക്കേണ്ട പാത എന്നു കരുതുന്നതിനെക്കാൾ നല്ലത്, അവയോരോന്നിലേയ്ക്കും ഈശ്വര നിശ്ചയമെന്നോ വിധിയെന്നോ പറയുന്ന മായ കൊണ്ട് നമ്മൾ എത്തിപ്പെടുന്നു എന്നു കരുതുന്നതാണത്രേ ...അപ്പോൾ പിന്നെ നമ്മൾ എവിടെയാണോ അവിടെ ആയതിന്റെ കാരണം നമ്മൾ അല്ലാതാവുന്നു... തിരഞ്ഞെടുക്കാതെ പോയതിനെ കുറിച്ചുള്ള പശ്ചാത്താപമോ തിരഞ്ഞെടുത്തത് ഞാൻ ആണെന്ന അഹങ്കാരമോ ഇല്ലാതെ പോകുന്നു .. ഒന്നും നമ്മുടേതല്ലാതാകുന്നു ..." ഇത് പ്രാവർത്തികമാക്കാൻ എത്രത്തോളം കഴിയുന്നുവെന്നതു ചെറുതല്ലാത്ത തമാശ.. :)
ഒന്നു കിട്ടുമ്പോൾ, മറ്റൊന്നിനു കൊതിയ്ക്കുന്ന, അക്കരപ്പച്ചകൾ മാത്രം കാണുന്ന, ഒന്നും തികയാതെ വരുന്ന, ദുര പിടിച്ച മനസ്സായി പോകാതിരിയ്ക്കുവാൻ കൊച്ചു ശ്രമങ്ങൾ നടത്തുന്നു ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ... എൻ വഴിയിലെ യാഥാർത്യങ്ങളുടെ ചൂടിൽ നിന്നും തണുവാർന്ന ഇടവഴികളിലേയ്ക്കു ഒളിച്ചോടുവാൻ നോക്കുമ്പോൾ, മറ്റു സഹയാത്രികരുടെ യാഥാർത്യതീമഴകളിൽ അവർ നീറുന്നതു കാണുന്നു.... എന്റെ കാലിലെ ചെറിയ ചൂടും കുളിർമയാകുന്നു... അവരുടെ അതിജീവനം എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തുന്നു.... സുരക്ഷിതത്തിന്റെ, സമൃദ്ധിയുടെ, സ്നേഹത്തിന്റെ തണൽമരം എന്റെ ആകാശങ്ങളിൽ കുട നിവർത്തിയിരിയ്ക്കുന്നതു കാണുന്നു... എന്റെ വഴി നേർത്തതാകുന്നു ..നിറയുന്ന അലിവിൽ ഞാൻ ഒന്നുമല്ലാതാകുന്നു.....!!
